زیبایی شناسی و خاستگاه آن در نقد معماری

زیبایی جاذبه ای است ازلی، که هنر پل ارتباط بین آن و انسان است . درک زیبایی موهبتی است الهی و پایگاهی ذهنی که به عینیت می انجامد؛و هنر بدون آن کالبدی است بی روح و خالی از جاذبه .در اینجا،از چنین منظری به معماری نگریسته می شود ، که آمیزه ای است از تمام هنرها .بدین ترتیب ، تجلی روح زیبایی آن - که فرایند معنوی و جلوه ای ظاهری دارد - در قالب هرگونه گرایشی (از سنت گرایی گرفته تا واقع گرایی و نوگرایی)تبیین می گردد و به شیوه های نقد و ارزیابی آن - بر پایه مولفه های شناخته شده - اشاره می شود . در خاتمه نیز نتیجه گیری به دست داده می شود .