حرفی از جنس زمان: نگاهی نو به شیوه های آموزش معماری در ایران

مقاله ابتدا نقدی کوتاه خواهد داشت بر تقسیم بندی رایج شیوه های آموزش معماری به دو اردوگاه *سنتی* و *دانشگاهی (آکادمیک)* و آنگاه با نگاهی دیگرگونه به شیوه ها و دوران های آموزش معماری، و با قرار دادن *تعین* و *عدم تعین*به عنوان وجه تمایز ، به دسته بندی جدیدی در این میدان دست زده و آموزش معماری را به دو دوران *هم گرا*و *واگرا* تقسیم و تعریف خواهد کرد . معرفی گونه های متفاوت آموزش در هریک از دو دستگاه *هم گرا* و *واگرا* و سپس تحلیل و نقد آسیب شناسی این گونه ها ، بدننه و ساختار اصلی مقاله را تشکیل می دهد . پایان بخش مقاله اشاره به نارکارآمدی شیوه های کنونی آموزش معماری در ایران و پیشنهاد بازنگری و بازسازی بنیان های فکری-فلسفی این مهم با درک شرایط روز می باشد .