کیفیت آموزش و کار حرفه ای در ایجاد همسازی بین فضا و سازه در معماری معاصر غرب

انقلاب صنعتی تحولاتی را در آموزش و کار حرفه ای معاصر غرب بدنبال می آورد شامل تقسیم وظایف معمار و ایجاد مدارس تکنیکی تولید مصالح جدید و پرقدرت توسعه علوم و تکنولوژی سازه ای ، جدایی تئوری و عمل ، و صرفه اقتصادی . در سایه این تحولات ، معمار و مهندس سازه هماهنگی لازمه را پیدا نمی کنند و به تبع آن ، بناهایی ایجاد می شوند که در آنها فضا و سازه منفصل از یکدیگر می باشند . پیامدهای نابهنجار این دوگانگی ، بحث کیفیت آموزش کار حرفه ای معماری بری ایجاد همسازی بین فضا و سازه بر اساس وضع موجود مطرح می کند . هدف از این مقاله بررسی دقیقتر این موضوع بصورت کاربردی و جلب توجه معماران و مهندسان سازه و کیفیت همسازی فضا و سازه و چگونگی همکاری واقعی میان انها می باشد . بررسی مبانی ایجاد سازش و فضا و سازه نتیجه می دهد که همسازی بر پایه معیارهای هماهنگی در معماری و عوامل بوجود آورنده سازگاری در معماری گذشته ایجاد می شود و شامل مفاهیم فضا و سازه و نگرشی جامع می باشد فضای معماری فضایی کیفی است مبین خصوصیات فضای وجودی انسان می باشد سازه به مفهوم ترکیبی از منسجم از عناصر ساختمانی مقاوم و باربر ااست که دارای الزاماتی از قبیل قاعده و هندسه می باشد در نگرش جامع فضا و سازه و بقیه اجزا بصورت پیوسته با هم و مرتبط با کل مطرح می شود . همچنین همکاری بین معما رو مهندس سازه و سایر مهندسین بر مبنای مفهوم کل انجام می شود و باید مبتنی بر تبادل نظر از ابتدا تا انتهای طراحی باشد .