اسطوره و نمایش در هندوستان

در مباحث مربوط به نقش اسطوره در تکوین و تکامل هنر نمایش ، غالبا نگاهها بر یونان باستان و عصر طلایی تراژدی نویسی ( قرن پنجم پ.م.) متمرگک می شود. حال آنکه می توان در هندوستان نیز الگوهایی غنی و متفاوت از رابطه ی اسطوره و نمایش جست و جو کرد . مقاله ای که در پیش روست در پی آن است تا با بررسی ماهیت اساطیری هندوستان در سه دوره تاریخی ( پیشاودایی - ودایی - برهمنی ) نقش شان را در شکل گیری و استمرار هنر نمایش در هندوستان آشکار کند . هدف اصلی این مقاله رسیدن به این دریافت است که چگونه در یکی از غنی ترین فرهنگهای جهان ، باورهای اساطیری به طور مستقیم هنر نمایش را شکل می دهند . فرهنگ ایستای هندوستان و امتداد این باورها تا زمان معاصر ، به مقاله امکان می دهد تا در بخش انتهایی با تمرکز برآیین هایی که همچنان در شبه قاره زنده اند ، به نتیجه نهایی خود دست یابد. در نتیجه گیری مقاله میتوان گفت که با توجه به نوع اساطیر - انسان گرایی ، فرازمینی بودن ، آمیختگی یا عدم آمیختگی با طرح داستانی می شود الگوهای ارتباطی متفاوتی میان نمایش و اسطوره در هندوستان کشف کرد . نگارنده برای نگارش این مقاله ،‌از یافته های سه ماه تحقق در هندوستان و منابعی که غالبا توسط پژوهشگران هندی نگاشته شده است سود برده است .