شاخص های معماری مسکن روستایی در ایران

بر اساس شواهد و مطالعات صورت گرفته در مورد مسکن و معماری روستایی ، واحدهای مسکونی روستایی ضمن برخورداری از ارزشهای معماری همانند ، سادگی بی پیرایگی ؛ الگوهای بصری و زیبایی شناختی ؛ انطباق با محیط طبیعی ؛ هماهنگی با عملکرد زیستی و معیشتی ،‌استفاده از مصالح محلی و دانش بومی و ... ؛ که به آن هویت خاصی می دهد داری کاستی هایی چون آسیب پذیری در برابر سوانح طبیعی ، ضعف سازه ای و الودگی های محیطی منتج از تداخل فضاهای زیستی و معیشتی نیز می باشند . تحول آگاهانه در این معماری مستلزم شناخت و اطلاع از این خصوصیات است . در این میان شاخص های مسکن بومی می توانند نقش تعیین کننده ای در سمت و سو ؛ و جهت گیری نظام سیاست گذاری و برنامه ریزی مسک و طراحی ایفا نمایند . این مقاله با تعریف و تدوین شاخص های مسکن روستایی و شناخت عناصر ، کمیتها و کیفیت های فضایی آن ؛ تفاوتهای موجود در نیازهای کمی و کیفی مسکن در مناطق مختلف کشور را نشان داده و با تاکید بر ضرروت پرهیز از برنامه ها و اقدامات یکسان و مشابه در مناطق روستایی ؛ بستر لازم را برای تصمیم گیری متناسب با قوت ها و ضعف های مسکن در پهنه های مختلف جغرافیایی کشور را مهیا می سازد .