امکان سنجی ایجاد مسیرهای پیاده و دوچرخه در محدوده تهران قدیم

در سال ای میانی سده گذشته ، اغلب شهر سازان و برنامه ریزان حمل و نقل درون شهری اروپا ، با دیدگاهی اتومبیل گرا ، سفرهای درون شهری را برنامه ریزی و شبکه ارتباطی شهرها را بر اساس آن طراحی می کردند ، اما در هر چند دهه اخیر ، این دیدگاه تعییر یافت و به شیوه شهر سازی انسان گرای گذشته گرایش پیدا کردند . نتیجه این رویکرد ، به رسمیت شناختن سفرهای پیاده و دوچرخه به منزله یکی از سیستم های حمل و نقل درون شهری و برنامه ریزی و طراحی مسیرهای پیاده و دوچرخه در شکبه ارتباطی شهرها بود . با گزینش این شیوه سعی شد مشکلات تردد در شهرهای بزرگ ، از جمله آلودگی های مختلف ناشی از تردد اتومبیل کاهش یابد . در خصوص این هدف ، ضوابط و معیارهایی نیز ارایه شد که با شرایط آن کشورها ، کارایی خود را بخوبی نشان داده است . در واقع ، تدوین این ضوابط ، بر اساس ویژگی های اقلیمی ، اجتماعی و فرهنگی ان کشورها انجام گرفته ، که تعمیم آن در مکان های جغرافیایی دیگر ، جای تعمق و بررسی دارد .در این مقاله امکان سنجی مسیرهای پیاده و دوچرخه بر اساس شرایط محلی و ویژگی های محدوده هسته مرکزی تهران بررسی شده است .