تجلی عشق بر نگارگری ایرانی - اسلامی (بررسی قصه خسرو و شیرین)

نگارگری ایرانی ، یکی از مهم ترین زیر شاخه های هنر اسلامیست که علیرغم اهمیت جنبه های فیگوراتیو ، نمادین ومحتوایی ، در طیفی از ابهامات گیج کننده قرار گرفته است . می توان ابهامات مذکور را ذیل سه دسته طبقه بندی نمود : ابهامات تاریخ هنر نگاری نگارگری ابهامات شکل شناسانه و بصری نگارگری ابهامات مربوط به خاستگاه های نظری نگارگری ضمن اذعان توجه به اهمیت هر سه دسته ابهامات فوق در این تحقیق خاستگاه های نظری نگارگری مورد تاکید قرار گرفته است . لهذا درچارچوب بررسی قصه خسرو و شیرین نظامی و ارتباط آن با صحنه هایی از نگارگری ( نخستین دیدار خسرو و شیرین و مرگ شیرین ) برخی وجوه شکلی و محتوایی نگارگری ایرانی مورد بررسی قرارا می گیرد . در این روند ‹‹ عشق ›› با خاستگاه عرفانی ،‌ همچون متغیر مستقلی وارد عرضه شده تا عناصر بصری و مضمونی را از سطح ملموس concret و برون گرایانه exoteric و واقع گرایانه و طبیعت مدارانه ، به سطوح باطن گایانه esoteric سوق دهد تا زیبایی بی بدیل و مفاهیم دست نیافتنی را که در ژرفای تصاویر نهفته است برملا نماید.