ضرورت ها و موانع ایجاد شهر هوشمند در ایران

مفهوم شهر هوشمند بر ساختار، سامانه و هویت آبادی هایی دلالت دارد که فن آوری ارتباطات از دور به آنها حیات می بخشد. در این مجتمع های زیستی ارتباطات و فعالیت های متداول هستی و واقعی عمدتا مجازی می شوند. نتیجتا فرم ها و فضاها نیز قالب های هندسی، ادراکی و مفهومی جدید پیدا می کنند. کار از دور، خرید از دور، بانکداری الکترونیکی، آموزش و درمان از دور نمونه عملی و مصداق فعالیت هایی هستند که ضمن فراهم آوردن زمینه آزادی بیشتر وقت مردم و فضاهای شهری سامانه های موجود واحد کلی شهر و عرصه های همگانی را دگرگون می سازند. برنامه ریزان و طراحامن شهری نه تنها با مسایل و پدیده های جدیدی در فرآیند شهرسازی، به ویژه طراحی محله های مسکونی، شبکه راه ها و مکان های همگانی ، مواجه می شوند، بلکه به سوی مجازی کردن قالب فعالیت فرایند شهرسازی پیش می روند. به کارگیری سازو کارهای سخت افزاری و نرم افزاری شهر هوشمند برای کشوری چون ایران که شهرهای آن بین مرحله گذار از الگوهای سنتی و مدرن و فرامدرن سرگردان هستند، الزامی است. اما زمینه های موجود برای حرکت در این مسیر از نارسایی های زیادی برخوردار است که می باید ضمن رسیدن به یک آگاهی درست از آن، راهکاریابی سنجیده ای را پی گرفت.