اثر هشت هفته تمرین استقامتی بر سطوح استراحتی و پاسخ ویسفاتین و شاخص مقاومت انسولینی به فعالیت حاد استقامتی در موش های دیابتی

هدف از این تحقیق، بررسی اثر هشت هفته تمرین استقامتی بر سطوح استراحتی و پاسخ ویسفاتین و شاخص مقاومت انسولینی به فعالیت حاد استقامتی در موش های دیابتی است. در این پژوهش 60 سر موش صحرایی نژاد ویستار ( 10-8 هفته ای، 170-150 گرمی) بررسی شد. با استفاده از داروی استرپتوزتوسین و تزریق داخل صفاقی دیابتی شدند. موش های دیابتی به صورت تصادفی به دو گروه کنترل (29n=) و تجربی(31n=) تقسیم شدند. موش های گروه تمرین به مدت 8 هفته و 5 روز در هفته، برنامه تمرین استقامتی فزاینده را اجرا کردند. پس از هشت هفته تمرین، موش های دو گروه، یک جلسه فعالیت حاد استقامتی شامل 30 دقیقه دویدن با سرعت 20 متر بر دقیقه و شیب 5 درصد بر روی نوار گردان را اجرا کردند. نمونه های خونی قبل و بلافاصله بعد از فعالیت جمع آوری شد. متغیرهای تحقیق ویسفاتین، انسولین، گلوکز و شاخص مقاومت به انسولین بود. به منظور تعیین تاثیر تمرین استقامتی بر شاخص های خونی، از آزمون t زوجی و برای تعیین تاثیر تمرین بر پاسخ شاخص ها به فعالیت حاد استقامتی، از آزمون تحلیل واریانس مکرر(2×2) استفاده شد. تحلیل آماری داده ها نشان داد که سطوح استراحتی ویسفاتین پس از 8 هفته تمرین کاهش نداشت (895/ 0, p =037/0 t =)، درحالی که این تغییرات در پاسخ به یک جلسه فعالیت حاد استقامتی کاهش معنی داری داشت. همچنین مقاومت به انسولین پس از 8 هفته تمرین استقامتی کاهش معنی داری یافت (001/0 p = ، 145/0 t =). این متغیر در پاسخ به یک جلسه فعالیت حاد استقامتی تغییر معنی داری نشان داد. در کل نتایج تحقیق حاضر نشان داد که سطوح پلاسمایی ویسفاتین در پاسخ به فعالیت حاد کاهش می یابد.