اثر تعامل سطوح بالیدگی و BMI > 85% بر ایندکس های کارآیی فیزیولوژیک و ایمپالس تمرین دختران نوجوان 17-12 ساله

سندرم چاقی در کودکان و نوجوانان دلیل عمده بروز بیماریهای متابولیک در بزرگسالی گزارش شده است. در فعالیت های بدنی چربی اضافی اثر وارونه بر مکانیک و کارآیی اجرا دارد. اما در دوره نوجوانی ممکن است سن بیولوژیک نیز متفاوت با سن تقویمی،بر فرآیند تکالیف حرکتی اثر گذارد.مطالعه حاضر اثر همزمان سطح بالیدگی و ترکیب بدنی بر ایندکس های کارآیی فیزیولوژیک و ایمپالس تمرین دختران را بررسی میکند. روش تحقیق:80دانش آموز دختر17-12 ساله به روش تصادفی از مدارس مقاطع راهنمایی و متوسطه غربالگری و انتخاب شدند و در دو گروه اضافه وزن- چاق و نرمال تفکیک شدند. سن بیولوژیک به روش سن دندانی مشخص شد.برای سنجش کارآیی فیزیولوژیک، آزمون های میدانی زیر بیشینه و بیشینه ی هوازی استفاده گردید.ایمپالس تمرین بر مبنای تغییرات ضربان قلب فعالیت محاسبه گردید. نتایج: هزینه اکسیژن فعالیت و انرژی مصرفی در دو گروه چاق و نرمال(بدون مداخله سطح بالیدگی)تفاوت معنی داری نداشتند.اما الگوی تغییرات ایمپالس تمرین،شاخص هزینه انرژِی،سرعت فعالیت و ظرفیت عملی دو گروه چشمگیر بود(p < 0.05).سطح بالیدگی فقط بر سرعت اجرا اثرگذار بود(p < 0.05).تعامل میان عوامل بلوغ و ترکیب بدن،فقط بر پارامترهای ایمپالس تمرین و شاخص هزینه انرژی معنی دار بود. نتیجه گیری: پارامترها ی بالیدگی و ترکیب بدن بر شاخص های کارآیی فیزیولوژیک اثر گذارند. اما تعامل این دو پارامتر با ایندکس های فیزیولوژیک، فقط ایمپالس تمرین و شاخص هزینه انرژی فعالیت را تحت تاثیر قرار می دهند. بنابراین توجه مربیان روی بار کار یا ایمپالس تمرین می تواند به آنالیز بهتر عملکرد دختران نوجوان بیانجامد.