|
|
تاثیر سه شیوه تمرین استقامتی، مقاومتی و ترکیبی بر سطوح استراحتی ادیپونکتین مردان غیرورزشکار دارای اضافه وزن
|
|
|
|
|
نویسنده
|
اسد محمدرضا ,رواسی علی اصغر ,فرامرزی محمد ,گایینی عباسعلی
|
منبع
|
پژوهش هاي فيزيولوژي و مديريت در ورزش - 1390 - دوره : 0 - شماره : 7 - صفحه:89 -100
|
چکیده
|
نتایج تحقیقات مختلف درباره تاثیر برنامه تمرینی هوازی بر مقدار آدیپونکتین متفاوت است، به علاوه تحقیقات اندکی در زمینه بررسی تاثیر انواع مختلف برنامههای تمرینی به طور همزمان بر آدیپونکتین انجام گرفته است. از این رو، هدف از این تحقیق، مطالعه تاثیر سه شیوه تمرین استقامتی، مقاومتی و ترکیبی بر سطوح استراحتی ادیپوسایتوکین مردان غیرورزشکار است. به این منظور 44 دانشجوی غیرورزشکار دچار اضافه وزن (25bmi > ) که حایز شرایط شرکت در تحقیق بودند، به صورت داوطلبانه انتخاب شدند. سپس با توجه به شاخص bmi به طور تصادفی در 4 گروه استقامتی (12=n)(سن 89/0 ±22سال، قد 72/4±64/174 سانتی متر، وزن80/10±55/90 کیلوگرم)، مقاومتی(9=n) (سن57/1±21 سال، قد51/5±11/171سانتی متر و وزن85/15±22/92کیلوگرم)، ترکیبی(13=n) (سن06/2 ±38/21 سال، قد 07/7±65/173 سانتی متر و وزن 05/15±61/86 کیلوگرم) و کنترل(10 = n) (سن13/1 ±44/21 سال، قد 09/5±61/175 سانتی متر و وزن 05/14±90 کیلوگرم) قرار گرفتند. خون گیری در دو مرحله قبل از شروع تمرینات و 48 ساعت بعد از آخرین جلسه تمرینی در حالت استراحتی و ناشتا به منظور تعیین سطح پایه آدیپونکتین به عمل آمد. سپس آزمودنیها به مدت 8 هفته برنامه ویژه خود را اجرا کردند. برنامه استقامتی شامل دویدن 3 جلسه در هفته با hr max (85-65) درصد به مدت 40-25 دقیقه بود. برنامه تمرین مقاومتی شامل 3 جلسه در هفته، سه دوره 15-10 تکراری با شدت %1rm80-50 برای گروههای عضلانی اصلی (شامل پرس سینه، اسکات، باز کردن ساق پا، خم کردن پا از پشت، پرس شیب دار با دمبل، پرس پا، پارویی نشسته و پارویی ایستاده)بود. گروه ترکیبی مجموع دو برنامه استقامتی و مقاومتی را در یک روز انجام دادند و گروه کنترل در هیچ برنامه تمرینی شرکت نکرد. از آزمون t همبسته برای بررسی تغییرات درون گروهی و از آزمون واریانس یکطرفه برای مقایسه تفاوت بین گروهها استفاده شد. نتایج نشان داد مقدار آدیپونکتین آزمودنیها پس از دوره تمرینی در همه گروه ها افزایش یافت، با این حال تغییرات هیچ یک از این گروه ها معنی دار نبود. مقدار سطوح آدیپونکتین پس از دوره تمرینی در گروه ترکیبی بیش از گروه های دیگر افزایش یافت، همچنین بین غلظت آدیپونکتین گروه های مختلف تفاوت معنی داری مشاهده نشد. به طورکلی افزایش اندک آدیپونکتین گروه تمرینی به ویژه گروه ترکیبی نشان دهنده ظرفیت بیشتر این شیوه تمرینی در تغییر سطوح آدیپونکتین افراد غیرورزشکار دچار اضافه وزن است. البته به نظر می رسد برای مشخص شده آثار دقیق تر این شیوه تمرین، به تحقیقات بیشتری نیاز است.
|
کلیدواژه
|
آدیپونکتین ,تمرین استقامتی ,تمرین مقاومتی ,تمرین ترکیبی ,Adiponectin ,Endurance Training ,Resistance Training ,Concurrent Training
|
آدرس
|
دانشگاه پیام نور, استادیار دانشگاه پیام نور, ایران, دانشگاه تهران, استاد دانشگاه تهران, ایران, دانشگاه شهرکرد, استادیار دانشگاه شهر کرد, ایران, دانشگاه تهران, استاد دانشگاه تهران, ایران
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Authors
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|