اثرات تعاملی تمرین استقامتی فزاینده با و بدون تورمریک در طی قرارگیری در معرض سرب بر ویژگی های هندسی بافت های استخوانی قشری و اسفنجی قمور و تی بیا

هدف از پژوهش حاضر بررسی اثرات تعاملی تمرین استقامتی فزاینده با و بدون مکمل آنتی اکسیدانی تورمریک در طی قرارگیری در معرض سرب بر ویژگی های هندسی بافت های استخوانی قشری و اسفنجی فمور و تی بیا در موش های صحرایی ویستار بود که بدین منظور 40 موش ویستار 50 روزه به طور تصادفی به 5 گروه 1)پایه، 2)سرب، 3) تمرین+سرب، 4) تورمریک +سرب و 5) تمرین+ تورمریک +سرب دسته بندی شدند. گروه های 2 تا 5 فقط 20 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن استات سرب را به مدت 8 هفته (سه روز در هفته) به صورت زیر صفاقی دریافت کردند، در حالی که گروه های 4 و 5 در همین مدت علاوه بر سرب، مقدار 30 میلی گرم محلول تورمریک به ازای هر کیلوگرم وزن بدن را نیز دریافت کردند. به علاوه گروه های 3 و 5 تمرین دویدن فزاینده را 5 جلسه در هفته با سرعت 15 تا 22 متر در دقیقه و به مدت 25 تا 64 دقیقه اجرا کردند. مطابق نتایج اجرای برنامه های تمرین استقامتی فزاینده، مکمل و بویژه ترکیبی از این دو به مدت 8 هفته منجر به افزایش ضخامت و حجم بافت های استخوانی اسفنجی و قشری و همچنین کاهش فاصله بافت اسفنجی در هر دو استخوان فمور و تی بیا شد. در حالی که القای سرب باعث معکوس شدن این روندها شده است. به علاوه، مقایسه تغییرات در هر دو استخوان فمور و تی بیا نیز حاکی از بیشتر بودن تغییرات در استخوان تی بیا نسبت به فمور بوده و با وجود اختلافات در هر دو نوع بافت های استخوانی میزان تغییرات در ضخامت بافت اسفنجی تی بیا مشهودتر بوده است. بر اساس این یافته ها می توان گفت که سرب ممکن است آثار مخربی بر ویژگی های هندسی استخوان های تحمل کننده وزن داشته باشد و اتخاذ رویکرد سالم در زندگی ممکن است اثرات سودمندی بر ویژگی های هندسی استخوان بویژه در بافت اسفنجی در استخوان های متحمل وزن بدن داشته باشد.