بررسی پاسخ VEGF و کورتیزول سرمی به یک جلسه فعالیت هوازی پیشرونده در مردان غیرورزشکار

تمرینات ورزشی باعث تغییرات فیزیولوژیکی و بیوشیمیایی گسترده ای در بدن می شوند که از جمله این تغییرات می توان به افزایش چگالی مویرگی یا آنژیوژنز در بافت عضله اسکلتی و عضله قلبی اشاره کرد. vegf به عنوان مهمترین فاکتور آنژیوژنیکی جهت رخداد فرایندهای آنژیوژنزی شناخته شده است ، لذا هدف از انجام تحقیق حاضر ، بررسی پاسخ فاکتور رشدی آندوتلیال عروقی(vegf) و کورتیزول سرمی ، به یک جلسه فعالیت هوازی پیشرونده و تعیین ارتباط بین سطوح سرمی آنها می باشد. به همین منظور 11 مرد غیر ورزشکار (میانگین سنی 80/23سال) به صورت داوطلبانه انتخاب و به اجرای یک جلسه فعالیت هوازی پیشرونده پرداختند. نمونه های خونی قبل ، بلافاصله و دو ساعت بعد از اجرای فعالیت گرفته شدند. برای آنالیز داده ها از آزمون های آماری تحلیل واریانس با اندازه های تکراری (repeated measures) و همچنین همبستگی پیرسون استفاده شد. در صورت وجود اختلاف معنا دار ، از آزمون تعقیبی lsd برای تعیین جایگاه اختلاف استفاده شد. اجرای یک جلسه فعالیت هوازی پیشرونده ، موجب افزایش سطوح سرمی vegf ، بلافاصله(144/0p=) و دو ساعت بعد از اجرا شد ، اما این افزایش فقط در مرحله دو ساعت بعد از اجرا نسبت به سطح استراحتی معنادار بود(002/0p=). از طرفی فعالیت موجب کاهش کورتیزول آزاد سرمی در مراحل بلافاصله(524/0p=) و دو ساعت بعد از اجرا شد و این کاهش تنها در مرحله دو ساعت بعد از اجرا نسبت به سطح استراحتی معنا دار بود( 012/0p= ). همچنین هیچ ارتباط معناداری بین سطوح vegf و کورتیزول سرمی در مراحل قبل(689/0p=) ، بلافاصله(485/0p=)و دو ساعت بعد از اجرا(054/0p=) مشاهده نشد. بر اساس یافته های این تحقیق ، اجرای یک جلسه فعالیت هوازی پیشرونده می تواند محرکی برای افزایش معنا دار فاکتور آنژیوژنیکی vegf باشد و از طرفی منجر به کاهش کورتیزول آزاد سرمی شود.