تاثیر تمرین هوازی بر بیان ژن عامل هسته‌ای کبدی( hnf-4α )و مقاومت به انسولین در رت‌های دیابتی نوع 2

هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثر تمرین هوازی بر بیان ژن عامل هسته ای کبدی ( hnf-4α)، گلوکز، انسولین و مقاومت به انسولین در رت‌های دیابتی نوع دو بود. بدین‌منظور تعداد 20 سر رت نر 10 هفته ای با وزن 20±220 گرم (در ابتدا) انتخاب و با تزریق درون‌صفاقی نیکوتین آمیداسترپتوزوسین دیابتی نوع دو شدند و به شیوۀ تصادفی به دو گروه تمرین هوازی و کنترل تقسیم شدند. برنامۀ تمرین هوازی به مدت 12 هفته و هر هفته 5 جلسه با زمان 10 تا 50 دقیقه و سرعت 18 تا 26 متر در دقیقه بود. گلوکز ناشتا، انسولین سرم و بیان ژن hnf-4α در بافت کبد هر دو گروه پس از آخرین جلسۀ تمرین اندازه گیری و توسط آزمون تی مستقل با یکدیگر مقایسه شدند. نتایج نشان داد که تمرینات هوازی به کاهش معنا دار گلوکز ناشتا (0.001=p)، مقاومت به انسولین (0.044=p) و افزایش معنا دار انسولین (0.019=p) منجر شد. همچنین، بیان hnf-4α پس از تمرین هوازی در مقایسه با گروه کنترل کاهش معنا داری داشت (0.007=p). براساس یافته های موجود، احتمالاً تمرین هوازی می تواند با افزایش انسولین سرم بیان ژن hnf-4α کبد رت های دیابتی نوع دو را کاهش دهد. ازاین‌رو با کاهش بیان این ژن در اثر تمرین هوازی و به‌تبع آن کاهش گلوکز تولیدی کبد، ممکن است که یکی از مکانیسم های اثر فعالیت ورزشی در افراد دیابت نوع دو باشد.