تاثیر سه روش تمرینی پلایومتریک بر قدرت انفجاری دست و پای والیبالیست‌های پسر نوجوان

هدف تحقیق حاضر بررسی تاثیر سه روش تمرینی پلایومتریک بر قدرت انفجاری دست و پای والیبالیست‌های پسر نوجوان بود.روش پژوهش به صورت نیمه تجربی بود که با سه گروه تجربی و به روش میدانی انجام شد. جامعه‌ی آماری این تحقیق شامل کلیه‌ی والیبالیست‌های نوجوان دو شهر خرمدره و هیدج(با میانگین سن 1/02±16/14 سال، قد 5/92±177/36 سانتی‌متر، وزن 8/148±67/91 کیلوگرم، bmi 2/08±21/55 کیلوگرم بر مترمربع و  vo2max 4/92±54/36 میلی‌لیتر بر کیلوگرم در دقیقه) بود. نمونه آماری نیز شامل 36 نفر از والیبالیست‌های نوجوان که به طور تصادفی به سه گروه 12 نفری (گروه تمرینی پایین‌تنه، بالاتنه و ترکیبی) تقسیم شدند. در ابتدا پیش آزمون متغیرهای وابسته از هر سه گروه به عمل آمد. سپس هر سه گروه تمرینات مربوط به خود را در 8 هفته‌ی 2 جلسه‌ای انجام دادند و در انتها پس آزمون‌ها گرفته شد. داده‌ها با استفاده از نرم افزار اس پی اس نسخه 20 و تحلیل واریانس با اندازه‌گیری تکراری در سطح معناداری p≤0/05 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته‌ها نشان داد: در هر سه متغیر(پرش دفاع،پرش اسپک و پرتاب توپ مدیسن بال) اثر اصلی مرحله و تعامل گروه با مرحله معنی‌دار بود(p≤0/05). و فقط در پرتاب توپ مدیسن‌بال بین عامل گروه اختلاف معنی‌دار مشاهده شد (0/036=p) و نتایج آزمون تعقیبی بنفرونی حاکی از اختلاف معنی دار بین دو گروه بالاتنه و پایین‌تنه به نفع بالاتنه بود (0/043=p).در پایان نتایج تحقیق نشان داد که با توجه به پیشرفت خوب گروه ترکیبی در هر سه متغیر و نیاز همزمان والیبال بر قدرت انفجاری پایین تنه و بالاتنه روش تمرینی ترکیبی، روش مناسبی است.