مقایسه تاثیر فعالیت هوازی بیشینه بر تغییرات آنتی اکسیدانی و ایمونوگلوبولین a بزاقی در مردان میانسال ورزشکار و غیر ورزشکار

فعالیت‌های بدنی نقش مهمی در پیشگیری، به تاخیر انداختن و درمان مشکلات ناشی از فرآیند پیری و بهبود کیفیت زندگی دارند. هدف از این تحقیق، اندازه‌گیری شاخص‌های سیستم دفاع آنتی اکسیدانی و ایمونولوژیکی برای درک اثر فعالیت ورزشی هوازی بود. 12 ورزشکار مرد (سن 4/95±51/7 سال، وزن 4/51±67/5 کیلوگرم، شاخص توده بدن 0/920±23/98 کیلوگرم بر مترمربع) و 12 غیرورزشکار مرد (سن 3/28±52/91 سال، وزن 5/12±72/35 کیلوگرم، شاخص توده بدن 89/0±58/25 کیلوگرم بر مترمربع)، به صورت تصادفی هدفمند انتخاب شدند. آزمون تعدیل شده 20 متر شاتل ران برای فعالیت هوازی وامانده ساز مورد استفاده قرار گرفت. فعالیت آنزیم های سوپراکسیداز دیسموتاز(sod) ، کاتالاز (cat)، پراکسیداز (pod) و همچنین ایمونوگلوبولین a بزاقی قبل، بلافاصله بعد و یک ساعت بعد ازتمرین هوازی بیشینه اندازه گیری شد.بر اساس نتایج، فعالیت آنزیم‌های آنتی اکسیدانی در هر دو گروه بلافاصله بعد از فعالیت و هم چنین یک ساعت بعد از فعالیت، افزایش معناداری نسبت به قبل از فعالیت داشت. از طرفی، در هر دو گروه ورزشکار و غیر ورزشکار، تفاوت معنا دار بین مقدار ایمونوگلوبولین a قبل و بعد از تمرین ملاحظه نشد. در حالت ریکاوری نیز فعالیت آنزیم های cat و sod در گروه ورزشکار نسبت به غیر ورزشکار افزایش معناداری نشان دادند. به نظر می رسد که سابقه فعالیت ورزشی منظم در افراد ورزشکار می‌تواند باعث سازگاری بهینه و افزایش توان سیستم دفاعی آنتی اکسیدانی در مقابله با فشار اکسایشی گردد.