تاثیر فعالیت استقامتی با حجم بالا در شرایط هایپوکسی نورموباریک و نورموکسی بر پاسخ مویرگ زایی در مردان غیرفعال

تمرینات ورزشی باعث تغییرات فیزیولوژیکی و بیوشیمیایی گسترده ای در بدن می شوند که از جمله این تغییرات می توان به افزایش چگالی  مویرگی یا آنژیوژنز در بافت عضله اسکلتی و عضله قلبی اشاره کرد. vegf به عنوان مهمترین فاکتور آنژیوژنیکی جهت رخداد فرایندهای آنژیوژنزی شناخته شده است، لذا هدف از انجام تحقیق حاضر بررسی تاثیر یک جلسه فعالیت استقامتی طولانی مدت در شرایط هایپوکسی نورموباریک و نورموکسی بر پاسخ مویرگ زایی در مردان غیر فعال می باشد.به این منظور 8 مرد جوان غیر فعال (سن 0/5±25 سال و قد 5/4±174سانتی متر، وزن 4/5±62کیلوگرم؛ حداکثر بازده کاری (wmax) در شرایط هایپوکسی 13/41±159و در شرایط نورموکسی8/21±171 به عنوان آزمودنی انتخاب شدند. آزمودنی‌ها پروتکل فعالیت تداومی را در شرایط هایپوکسی نورموباریک (15/3 تا 15/5 درصداکسیژن تقریباً برابر ارتفاع 2500 متر) و همین پروتکل را در شرایط نورموکسی در دو هفته مجزا اجرا کردند. نمونه های خونی قبل، بلافاصله و 2 ساعت بعد از فعالیت گرفته شد. نتایج آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری‌های مکرر نشان داد که بین شرایط محیطی مختلف (هایپوکسی و نورموکسی)، درمیزاناثرگذاریبرسطوحvegfسرمی مردان غیر فعال اختلاف معنادار وجود دارد(p=0/036). مداخلات تمرینی و مطالعات بسیاری برای مشخص شدن مویرگ زایی در بدن نیاز است. اگرچه سطوح بالای vegfبعد از فعالیت تداومی در شرایط هایپوکسی به نسبت شرایط نورموکسی ممکن است منجر به افزایش آنژیوژنز و مویرگ زایی شود. به هر حال مطالعات آینده برای مشخص شدن محرک‌ها و مکانیسم‌هایی که برای رشد عروق جدید در تمرینات تداومی که گزارش شده نیازمند است.