چگونگی قُرب به خدا از نگاه کوردوورو و بررسی آن با نهج‌البلاغه

قرب در مکاتب عرفانی به عنوان یکی از مهم ترین احوال مطرح بوده و عارفان دو سنت یهودی و اسلامی به زوایا و مراتب آن توجه کرده اند. در متون قبالایی برای نزدیکی شدن انسان به خداوند از اصطلاح «دِوِقوت» که به معنای اتّحاد و اتّصال به خداوند می‌باشد، استفاده می‌شود. موسی بن یعقوب کوردوورو، آموزه‌ی «تقلید از خداوند» را لازمه‌ی اتّحاد عرفانی و قرب انسان به خدا می‌داند. اتّحاد با خداوند در نهج البلاغه به طور مستقیم بیان نشده است، اما اصطلاح قرب به خداوند به عنوان امری مشکّک به کرّات به‌کار رفته و با کیفیّت اعمال عبادی، ارتباطی مستقیم دارد. با بررسی آثار کوردوورو و نهج البلاغه مصادیق مشترکی همچون نمازگزاردن، صدقه دادن، نیکوکاری و... موجب تقرّب به خداوند می‌شود. مطابق حدیث «قُرب نوافِل» انسان با انجام فرایض و نوافل دینی به مرتبه‌ی خداگونگی می‌رسد. شرط رسیدن به این وحدت بنا به بیان نهج البلاغه و کوردوورو، نیّت خالص و اخلاص در عمل است.

closeness to god according to corduro and nahj al-balaghah

proximity is considered one of the most important conditions in mystical schools and mystics of both jewish and islamic traditions have paid attention to its aspects and levels. in the primary texts of kabbalah, the term deveqot means union and connection with god for closeness to god. musa bin yaqub corduro considers the doctrine of god’s imitation necessary for the mystical unity and closeness of man with god. although union with god is not directly stated in nahj al-balaghah, the term closeness to god has been used many times as a questionable matter, and it has a direct relationship with the quality of acts of worship. through examining the corduro and nahj al-balaghah, we can point to common examples such as praying, giving charity, benefaction, etc., which bring us closer to god. also, according to the hadith qorb nawafel, a person attains the status of god by performing religious duties and rituals. the condition to reach this unity, according to nahj al-balaghah and corduro, is pure intention and sincerity in action.