غایتِ هستی براساس آموزه‌های نهج‌البلاغه

بر اساس آموزه‌های امام علی(ع) هدف از خلقت انسان، تحقق انسانیت در پرتو اخلاق است که منجر به رضایت خدای متعال می‌گردد. خدای سبحان برای تحقق این غایت، جهان طبیعت را آفریده و افزون بر آن دین را برای تحقق غایت مذکور بر بشر عرضه کرد. به‌رغم آنکه تصور می‌شود غایت دین، سعادت اخروی است و لازمه‌ آن چشم‌پوشی از سعادت دنیوی است، امام علی(ع) نشان می‌دهد که غایت دین، پس از آگاهی و پیوند دادن بشر به امر متعالی، در وهله‌ نخست ایجاد سعادت دنیوی در چارچوب اخلاق است که لازمه‌ آن از یک‌سو فضیلت‌مندی و تقواورزی و از سوی دیگر بهره‌مندی شایسته از مواهب دنیوی است و غایت آن در وهله‌ دوم تحقق سعادت اخروی است، ازاین‌رو بشر موظف است انسانیت را ارتقاء بخشد، بی‎آنکه لازم باشد از دنیا چشم‎پوشی کند، حتی می‎توان ادعا کرد انسان در صورتی شایسته‌ سعادت اخروی می‌گردد که نخست سعادت دنیویِ مبتنی بر اخلاق را ایجاد کرده باشد.