فطری بودن زبان نهج البلاغه

امروزه مباحث نوین زبان‌شناسیِ جدید، مورد توجه و اهتمام اندیشمندان معاصر اسلامی در حوزه‌های متعددی قرار گرفته است، از جمله بحث مربوط به حوزه زبان دین و زبان متون دینی که خاستگاه اصلی آن دنیای غرب به شمار می‌رود. فطری بودن زبان، از جمله نظریات مهمی است که در بین مفسران و متکلمان در حوزه قرآن مطرح گردیده و تاکنون واکاوی آن در حوزه متون دینی دیگری همچون نهج‌البلاغه صورت نگرفته است. بر این اساس در این مقاله به دنبال آن هستیم تا با بررسی اصطلاحی زبان فطرت و بیان ویژگی‌های آن اثبات نماییم که زبان نهج‌البلاغه هم در حوزه محتوا و هم در حوزه روش، زبان فطری بوده و ویژگی‌های آن اعم از عمومیت و جهانی بودن، فراگیری، ثبات و ... را دارد. در همین راستا، تعریف لغوی و اصطلاحی «فطرت» و کاربرد آن در نهج‌البلاغه و بیان ویژگی‌های امور فطری، ابعاد گوناگون این نظریه در خصوص نهج‌البلاغه انجام گرفته است.

Innateness of Nahj al-Balaghah’s Language

Nowadays, contemporary Islamic thinkers consider new topics in modern linguistics, including discussing religion’s language and religious texts’ language. The central origin of these discussions is the Western world. The innateness of language is one of the essential theories that has been proposed among commentators and theologians in the field of the Quran, and so far, it has not been analyzed in religious texts such as Nahj al-Balaghah. Accordingly, in this article, by examining the terminology of the innate language and expressing its characteristics, we seek to prove that Nahj al-Balaghah is a natural language both in terms of content and method. It also has characteristics such as generality and universality, acquisition, stability, so on. In this regard, the lexical and idiomatic definition of & innate nature,& its application in Nahj al-Balaghah, innate affairs’ characteristics, and various aspects of this theory have also been stated.