مشارکت به مثابه سرمایه اجتماعی در نهج البلاغه

مشارکت یکی از جلوه های مهم انسانی اخلاقی است که با خود عنصری از مسئولیت پذیری و عمل آگاهانه و آزادانه را به نمایش می گذارد و مشارکت اجتماعی چیزی جزء منابع موجود در تعاملات اجتماعی یعنی گسترش کنش ها و تحصیل اهداف کنشگران برای رسیدن به خیر جمعی نمی باشد. با این نگاه باید اذعان داشت که مشارکت اجتماعی همان ایجاد سرمایه اجتماعی در جامعه می باشد و سرمایه اجتماعی تحقق نمی یابد مگر با تجلی شاخص هایی همچون اعتماد و پیوند نهادی میان افراد که حاصل تعاملات و هنجارهای گروهی و اجتماعی است. امام علیj اصل مشارکت را امری واجب به شمار می آورد که نمی توان از آن شانه خالی کرد. لذا در این مقاله، با بهره گیری از روش توصیفی تحلیلی، اهمیت مشارکت اجتماعی به مثابه سرمایه اجتماعی را از منظر نهج البلاغه و تفسیر و تحلیل آن از دیدگاه امام علی (ع) را مورد بررسی خواهیم نمود.

Participation as Social Capital in Nahj al-Balaghah

Participation is one of the most critical manifestations of humanity and morals that displays responsibility, conscious and free action. Social participation is one of the resources available in social interactions. Therefore, the expansion of actions and the study of actors’ goals to achieve good is not collective. From this point of view, social participation is the creation of social capital in society. Social capital also is not realized except by manifesting indicators such as trust and the institutional bond between individuals resulting from the group, social interactions, and norms. Imam Ali (AS) considers the principle of participation as an obligatory concept. Therefore, in this article, using the descriptiveanalytical method, we will study the importance of social participation as social capital based on Nahj alBalaghah and its interpretation and analysis according to Imam Ali (As).