بینامتنیّت نشانه‌های قیامت(اشراط الساعه) در قرآن و نهج البلاغه

بینامتنیّت (تناص) یکی از مهمترین مباحث زبان شناسی است که در دوره های اخیر بیشتر مورد توجه زبان شناسان قرار گرفته است، ضرورت پرداختن به این بحث به این جهت است که در فهم بهتر متون به ما کمک می‌کند . سوال اصلی این پژوهش بررسی مسئله بینامتنیت بین قرآن و نهج البلاغه در بحث اشراط الساعه می‌باشد و روش تحقیق روش مقایسه ای(تطبیقی) است. تناص در اشراط الساعه بین قرآن و نهج البلاغه در کتب مختلف به طور پراکنده در بعضی موارد به آن پرداخته شده است ولی به این صورت که کل قرآن مجید و نهج البلاغه در بحث اشراط الساعه مورد بررسی قرار گرفته باشد برای اولین بار در این پژوهش مورد بررسی قرار گرفته است و نتیجه و نوآوری این تحقیق کشف وجود شش مورد تناص است که پنج مورد آن تناص نفی ‌متوازی و یک مورد آن تناص از نوع نفی کلی می‌باشد و موارد افتراق سیزده مورد است.

Intertextuality of the Signs of Resurrection (Ashrāṭ al-Sā’a) inQur’an and Nahj al-Balaghah

Intertextuality is one of the most critical linguistics topics that has received more attention from linguists in recent times. It is necessary to address this issue because it helps us to understand the texts better. The main question of this research is to study the issue of intertextuality between the Qur’an and Nahj alBalaghah regarding signs of resurrection or Ashrat alSaa. The research method is comparative. Various books have mentioned about the intertextuality of Ashrat alSā’a in the Qur’an and Nahj alBalaghah but for the first time, this research studies the whole Qur’an and the Nahj alBalaghah regarding Ashrat alSa’a. The results indicate six cases of intertextuality, five of which are parallel negation and one of them is general negation, and there are thirteen differentiation cases.