تحلیل و بررسی زبان فازی حکمت متعالیه با تکیه بر معنای زبان و شهود صدرایی

از منظر محقق، اگر در فلسفه با موضوعی عام به نام وجود سروکار داریم؛ به‌طوری‌که با ویژگی تشکیک و ذومراتب بودن آن، تمام هستی را دربرمی‌گیرد، شایسته نیست که بیان حقایق را محدود در یک زبان به مثابۀ تنها زبان و بیان حقایق معرفی کنیم. انسان فلسفی در رویارویی با وجود واحد ذومراتب که با حرکت جوهری اشتدادی، مراتب وجودی و ادراکی انسان و عوالم کلی وجود، مجموعۀ منظمی را به نمایش می‌گذارد، با تمرکز بر یک بُعد از زبان - ‌مثلاً زبان ملفوظ - در واکاوی و تبیین حقایق، با تراژدی بزرگی روبه‌رو می‌شود که راه نجات از آن یک نگاه جامع و چندساحتی را می‌طلبد. ملاصدرا با تعریف زبان به مثابۀ یک واحد مشکک، مراتب و مصادیق مختلفی را از زبان به تصویر می‌کشد که در آن، تمسک به یک زبان خاص - ‌مثلاً زبان ملفوظ - و نفی زبان دیگر - ‌مثلاً زبان شهود - جایی ندارد؛ بلکه زبان صدرایی به مثابۀ زبان فازی و مشکک در دل حکمت متعالیه ساری و جاری است؛ به‌طوری‌که به تعداد مراتب ادراکی و وجود انسان، زبان خواهیم داشت و زبان وسعتی به اندازۀ همۀ هستی پیدا می‌کند. این تحقیق تلاش می‌کند که با روش کتابخانه‌ایی و رویکرد تحلیلی - ‌توصیفی و با استعانت از منظومۀ فکری ملاصدرا، به این پرسش پاسخ دهد که چگونه دو مفهوم زبان و شهود می‌توانند ما را در ظهور و بروز زبان فازی صدرایی به مثابۀ یک واحد مشکک یاری کند؟

analysis and examination of the fuzzy language of ‎transcendent wisdom with emphasis on the meaning of language and sadraean intuition

from the perspective of researchers, when philosophy deals with a universal concept like existence, encompassing all of being with its gradational and hierarchical nature, it is unbefitting to confine the expression of truths to a single language as the sole medium of conveying the facts. the philosophical mind, confronting a unified yet hierarchical existence that, through essential intensified motion, reveals an ordered system of human existential and perceptual levels and the realms of existence, faces a profound tragedy if it limits itself to one dimension of language—such as spoken language—in analyzing and explaining truths. the way forward from this predicament requires a comprehensive, multi-dimensional perspective. mullā ṣadrā, by defining language as a gradational (mushakkik) entity, envisions diverse levels and instances of language, where reliance on one form—such as spoken language—and exclusion of another—like intuitive language—finds no place. rather, ṣadraean language, as a fuzzy and gradational system, permeates through the very essence of transcendent wisdom; thus, as many levels of perception and existence as humans experience, there will be corresponding languages, broadening language to encompass all of existence. this research, employing a library-based method and an analytical-descriptive approach, seeks to address how the two concepts of language and intuition can assist in manifesting ṣadrā’s fuzzy language as a gradational entity.