برهم‌کُنشِ اجزای نفس و تکوینِ مبادی عمل در اخلاق نیکوماخوس

ارسطو در اخلاق نیکوماخوس به اقتضای غایتِ عملی به مبادیِ تکوینِ عمل می‌پردازد. قسمی از مبادی، فضایل‌اند که عللِ غایی وقوعِ عمل‌ هستند و بخشی نیز مبادیِ درونی عمل و اجزاءِ نفس انسانی به عنوان عاملِ عمل اخلاقی است که در فرایند برهم‌کُنشی مستمر به رخ‌دادِ عمل می‌انجامند. پرسش اصلی ناظر به فهمِ بنیان‌های عمل این است که چه گونه رابطه‌ای میان اجزاء نفس و فضایل منجر به وقوع عمل اخلاقی می‌شود؟ در این مقاله نخست به توصیف هر یک از اجزاء و سپس به رابطه آنها با هم پرداخته شده تا در نهایت روشن شود میان اجزاء نفس و رابطه‌ی درونی آنها با هم به عنوان یک بُعدِ مبادیِ عمل، و فضایل به مثابه مبادیِ غاییِ عمل از سوی دیگر چه نسبتی است. در نگرش ارسطو خواستِ تکرارشونده در یک سو، تعقل را در آن سمت تقویت‌ می‌کند و عقلِ قوام‌یافته در یک بُعد، خواست را نیز به همان جهت سوق می‌دهد. از این رو عمل̊ برآیندِ برهم‌کنش میان اجزاء عقلی و غیرعقلیِ نفس و خواست و عقل در انسان است که خود در ارتباطی دوسویه با مبادیِ غایی عمل و فضایل‌اند به نحوی که رذایل، مبادی فضایل را ویران میکند.

Interaction of the soul’s parts and construction of the principles of action in Ethica Nicomachea

Because of the practical intention, Aristotle in the Ethica Ninomachea studies the principles of action of them some part are the virtues which practices aimed to and another are interior foundations including soul’s parts and humankind identity as a ethical agent. The main question about the foundations of action is the connection between soul’s parts and the virtues as they leads to ethical action. In present article firstly described every parts of the humankind’s soul in virtue of its role in realization of action and their internal relationship so as to study their connection with virtues as the final causes of the moral practice. On the practical anthropology of Aristotle in Nicomachean Ethics action is the conclusion of the rational and irrational parts’ interaction of the soul. Any practice is the consequence of Desire and understanding’ combination which intend virtues as the final goal. Action therefore is an occurrence emerge from complicated and continual interaction among the rational and irrational parts of the soul on the one hand which has mutual connection with final virtues. Because of this relationship between desire and understanding Aristotle says that the Vices destroy the foundations of virtues.