سعادت در اخلاق ارسطو

سعادت از نظر ارسطو فعالیت منطبق با بالاترین نوع فضیلت است. در کتاب اول اخلاق نیکوماخوس فضایل عملی و در کتاب دهم تامل‌ورزی نظری بهترین فعالیتی دانسته می‌شود که می‌تواند سعادت را تضمین کند. به این ترتیب، می‌توان گفت که ارسطو دو پاسخ (طبیعی‌باورانه و الهیاتی) به سوال از چیستی سعادت داده است؛ زیرا ویژگی خودبسنده‌بودنِ سعادت، مستلزم برخورداری آن از ارزش ذاتی است و فعالیت عملی  که در کتاب نخست دارای ارزش ذاتی است  در کتاب دهم ارزش ثانوی داشته و صرفاً وسیلۀ‌ رسیدن به سعادت بالاتر (نظری) است. برخی معتقدند ارسطو در نهایت نتوانسته است به تفکیک میان خوب ذاتی و خوب ابزاری پایبند بماند و در تعریف سعادت دچار تناقض‌گویی شده است. در این مقاله، اولاً به شیوه تحلیلی و با واکاوی مفهوم کالون، نشان داده می‌شود که کارکرد عقل نظری در کسب فضایل اخلاقی بیش از آنی است که خوانش‌های طبیعت‌باورانه مدعی‌اند و سعادت اساساً یک ویژگی الهیاتی است و ثانیاً با اشاره به دو معنای خودبسندگی (1. غایت غالب 2. غایت جامع) بیان می‌شود که معنای دوم ما را قادر می‌سازد دو مفهوم «فرعی بودن» و «به خاطر خود انجام‌شدن» را جمع‌پذیر دانسته و از این طریق پاسخ مناسبی به معضل تعارض ارائه کنیم.

Happiness in Aristotle’s Ethics

For Aristotle, happiness corresponds to the highest kind of virtue. In Book I of his Nicomachean Ethics, Aristotle treats practical virtues, and in Book X, he treats theoretical contemplation as the best practice that might guarantee happiness. Thus, Aristotle might be said to have given two answers (naturalistic and theological) to the question of the nature of happiness. This is because the selfsufficient character of happiness implies its intrinsic value, and practical activities—which are deemed intrinsically valuable in Book I are treated as having secondary value, in Book X, as a means to the higher (theoretical) happiness. Some people believe that Aristotle has finally failed to remain committed to the distinction between intrinsic and instrumental good, falling into a contradiction in his definition of happiness. In this paper, in the first place, we draw on the analytic method and revisit the notion of kalon to show that the function of theoretical reason in acquisition of moral virtues goes beyond what is claimed by naturalistic readings. Indeed, happiness is fundamentally a theological property. Secondly, we outline two senses of selfsufficiency (the dominant end, and the comprehensive end) to suggest that the second sense enables us to reconcile the two notions of “being secondary or subsidiary” and “being done for its own sake,” in which case a proper reply might be yielded for the problem of contradiction.