نقش دلایل ‍نتیکی در دعاوی نفی نسب

نسب بالاصاله مبحث بیولوژیک و زیستی می‏باشد که به دلیل آثار حقوقی فراوان مترتب برآن، در فقه و حقوق مورد توجه قرار گرفته است. پیشرفت علم ژنتیک و راهیابی آن در سه دهه اخیر به عرصه حقوق و دادگاههاو استفاده از آزمایش تجزیه خون و dna، بررسی اعتبار فقهی و حقوقی آنرا ضروری می‏سازد.این مقاله درصدد پاسخ به این سوال است که آیا میزان اعتبار حقوقی و فقهی آزمایشات خون و ژنتیک به اندازه ای است که بر اماره فراش مقدم شود و دعاوی نفی نسب از این طریق حل و فصل گردد؟ برخی بر این عقیده اند که این نوع آزمایش ها بر اماره فراش مقدمند و اثبات خلاف اماره از طریق آزمایش های مذکور امکانپذیر است. اما پاسخ مقاله به سوال تحقیق این است که هر چند آزمایش های ژنتیک موفقیت هایی در زمینه رابطه نسبی بین افراد داشته اند، در مواردی که تمامی شرایط اماره فراش محقق می‏باشد این آزمایشات توان مقابله با اماره را ندارد و اثبات خلاف اماره فراش از این طریق امکانپذیر نیست،مگر اینکه یکی از شرایط اماره مفقود باشد که استفاده از نتایج آزمایشهای مذکور- به عنوان اماره قضایی- می‏تواند راهگشا باشد.