حریم خصوصی کودک و حق والدین بر تربیت

حریم خصوصی، قلمروی از زندگی شخصی است که عرفاً و قانوناً انتظار می‌رود دیگران بدون رضایت وی به آن وارد نشوند و بر آن کنترل نداشته باشند. قایل بودن به حریم خصوصی کودک ظاهراً با تکلیف والدین به تربیت او تعارض دارد؛ زیرا تربیت کودک مستلزم کنترل و نظارت بر ارتباط با دیگران و اطلاعات در دسترس اوست که با توسعه فن آوری‌های ارتباطاتی و اطلاعاتی، نمود بیشتری یافته است. کنوانسیون حقوق کودک با لحاظ کردن امکان دخالت بر اساس قانون، لزوم لحاظ کردن منافع عالیه کودک، و اولویت حق بر تربیت بر حق حریم خصوصی کودک، راه را برای ورود به این حریم و تربیت کودک بازمی‌گذارد؛ اما قوانین ایران از جهت تبیین حق کودک بر حریم خصوصی و تعیین ضابطه‌های نقض آن ناقص است. مقاله حاضر در پاسخ به این پرسش پژوهشی که چگونه می‌توان بین حریم خصوصی کودک و حق والدین بر تربیت، راه حل قانونی پیدا کرد، به واکاوی قوانین داخلی ایران و اسناد بین‌المللی می‌پردازد و سرانجام راه‌حل‌های رفع تعارض را نشان می‌دهد.