بررسی تطبیقی معاضدت‌های مالی حین طلاق و پس از آن

ماهیت روابط زوجین که مبتنی بر عاطفه، صداقت و اعتماد است، ایجاب می‌نماید که آنان پس یا طلاق از سرنوشت یکدیگر کاملاً بیگانه نباشند. از این رو، معاضدت‌های مالی حین طلاق و پس از آن مورد توجه نظام‌های حقوقی قرار گرفته است. حقوق ایران، این مهم را با وضع نهادهایی مانند اجرت‌المثل، نحله و مقرری ماهیانه پیش‌بینی کرده است؛ اما شرایط پیش‌بینی شده برای تعلق هر یک از این حقوق، در عمل، ناکارآمدی آن‌ها را نتیجه می‏دهد. در حقوق کشورهای غربی و اروپایی، نظام اشتراک زوجین در دارایی، تسویه مالی را حین طلاق موجه می‌سازد. مقرری ماهیانه نیز در حقوق این کشورها و کشورهای اسلامی مورد پذیرش واقع شده است. مقاله حاضر با بررسی نهادهای مورد استفاده در حقوق دیگر کشورها و انطباق آن با فقه، پیشنهادهایی را در رفع ناکارآمدی حقوق ایران در امر معاضدت‌های مالی پس از طلاق ارایه می‌کند. تصریح به جبران خسارت ناشی از طلاق و پیشنهاد قالب‌های اشتراک اموال حین زندگی زناشویی که تسویه مالی را در زمان طلاق لازم می‌گرداند، بهتر می‌تواند وضعیت مالی زوجین را پس از طلاق با موازین انصاف منطبق گرداند