کار کودک در نظام حقوق خانواده ایران از منظر ایجابی و سلبی

مصالح طفل اقتضای حمایت مادی و معنوی کامل از وی را از سوی دولت و والدین می‌طلبد. پژوهش حاضر ضمن بررسی علل و پیامدهای کار کودک و ابعاد سلبی کار کودک، به جنبۀ نوآورانۀ کار کودک در بُعد ایجابی نیز می‌پردازد. هدف اصلی این پژوهش بررسی افتراقی پدیدۀ «کودک کار» از «کار کودک» می‌باشد: بُعد سلبی ممنوعیت پدیدۀ کودک کار که در قوانین داخلی، بین‌المللی، منابع و آرای فقهی نهی شده و بُعد ایجابی کار کودک به‌طوری که در صورت رعایت مصلحت طفل جایز است او را در مشاغل مناسب، جهت آموزش و درآمدزایی به کار گمارد. این پژوهش با روش توصیفی از نوع تحلیل کیفی و با استناد به منابع کتابخانه‌ای، درصدد پاسخ به این پرسش است که آیا نظام حقوقی ایران ممنوعیت مطلق کار کودکان را پذیرفته یا ملاک فقهی‌‌حقوقی «ضرر» مورد توجه نظام حقوقی ایران بوده‌ است؛ چرا که به موجب قانون حمایت از اطفال، بهره‌کشی اقتصادی در صورتی ‌است که گماردن طفل به کاری باشد که از لحاظ جسمی، روانی، اخلاقی یا اجتماعی برای وی مضر یا خطرناک باشد. مستنبط از منابع قانونی و فقهی موجود، به کار گماردن طفل یا نوجوان در جایی که برای او مضر نباشد، جایز است.