دوچرخه ‌سواری و موتورسواری بانوان از منظر فقه و حقوق

در گذشته انسان‌ها برای جابه‌جایی از حیوانات استفاده می‌کردند، با این حال در منابع روایی، سوار شدن زنان بر زین مورد نکوهش قرار گرفته است. با توجه به اینکه امروزه دوچرخه‌سواری و موتورسواری در میان بانوان رواج پیدا کرده است و تحقیق مستقلی در راستای تبیین مبانی فقهی این موضوع نگاشته نشده است، بررسی مدلول روایات یادشده و امکان تعمیم آن به دوچرخه‌سواری و موتورسواری ضروری می‌نماید. در این نوشته که با روش توصیفی-تحلیلی و با بهره‌گیری از داده‌های کتابخانه‌ای صورت گرفت، از جهت فقهی این نتیجه به دست آمد که حکم اولی سوارکاری بانوان کراهت است، اما به دلیل عدم احراز اتحاد موضوع، قابل تعمیم به دوچرخه‌سواری و موتورسواری نیست. از جهت حقوقی نیز این نتیجه حاصل شد که در جمهوری اسلامی قانون خاصی مبنی بر ممنوعیت سوارکاری بانوان وجود ندارد و تنها به جهت عدم صدور گواهینامه برای موتورسواری بانوان و نیز در موارد خاصی که دوچرخه‌سواری و موتورسواری آنها منافی عفت عمومی تلقی شود، این اعمال جرم محسوب می‌گردد و نمی‌توان به ‌طور مطلق آن را خلاف قانون دانست.