سازش و ستیزش دین و دولت در فلسفه سیاسی ویلیام اوکامی

بین دو مقطع فکری کلاسیک( پیش از آگوستین) و مدرن( پیش از رنسانس)، فاصله بلندی به طول هریک هزاره وجود دارد، که از سوی بسیاری به عصر ظلمت(dark age) شهرت یافته و به دوران استیلای الهیات بر عقل، نامور است. تامل جدی و دقیق در دوران مذکور،‌ منکر این یک سو نگری است. اولین فیلسوف سیاسی این فاصله زمانی، آگوستین است، که فهم را پاداش ایمان می دانست و توصیه می کرد که در پی آن مباش که بفهمی تا ایمان آوری بلکه ایمان بیاور تا بفهمی .از آگوستین ( به عنوان فیلسوف برجسته الهیات) که بگذریم، در همین هزاره و درقبال مذهب اصالت الهیاتؤ ابنرشد و ابن رشد گرایان هم بوده اند، که از اصالت عقل در قبال اصالت ایمان و الهیات به دفاع برخاسته و تاملات فلسفی را یکی از اوامر تکلیفی شریعت قلمداد کرده اند. هماهنگی ، دو سر این طیف را توماس آکویناس عهده دار شد و او به سبکی روشنمند و دقیق به مرز بین عقل و وحی، دین و دولت، خدا و انسان پرداخت. اما این تقابل و تعاملها بدین معنا نبود که هیچ فیلسوف دیگری درباره موارد مذکور به بحث و بررسی نپرداخته است.ویلیام اوکامی ازجمله فیلسوفان سیاسی برجسته ای است که از استخدام علم و ایمان در پیشگاه عقل دوری کرده واستبداد کلیسائیان را عین رفض علیه مسیحیت نامید. به عقیده اوکامی، مسیحیت دین رحمانیت است و عمل کلیسائیان در تحدید عقل و تحقیر انسان خلاف متن مقدس است. مقاله حاضر، بخشی از تلاشها و اندیشه های اوکامی در مقابله با استبداد و سلطنت مطلقه پاپ را تبیین می کند و استدلال نویسنده این است که اندیشه ها و افکار عمومی، در قرن چهاردهم، نقش ممتازی در تکوین اندیشه مدرن و تعالی عقل در قبال ایمان ایفا کرده است.