چهره فلسفی ابن عربی

نویسنده، ویلیام چیتیک که ابن عربی را اندیشمندی پر نوشتار، سنت گرایی نوآور و حکمی منتفذ می داند،‌ در تلاش است تا نسبت ابن عربی را با فلسفه، در قالب سه پرسش مطرح کند و جوابی در خور، به نحو ذیل، برای آنها بیابد: 1-« آشنایی با فلسفه»: هر چند ابن عربی با جریانهای عقلی روزگار خود بویژه سنت حکمی آشنا بوده است، اما بیشتر گفته های وی محصول کشف و شهود عرفانی اوست. 2- « نگرش به فلسفه»: به نظر او کاربرد عقل در برخی مسائل بسیار ضروری است. ولی کشف از عقل و نیز دید صوفیانه از تامل فیلسوفانه، فراتر است و بنابراین تشبیه و رحمت خدا بر تنزیه و غضب او مقدم است. 3- « سهم در فلسفه»: ابن عربی در سه مساله در هم تنیده سهم عمده را دارد که عبارتند از « وحدت وجود» که مبتنی بر دیدگاه تشبیه است؛ « عالم خیال» که به معنای مطلق، شامل جهان و هرچه در آنست می شود و به معنای مقید، بین عالم غیب و شهادت قرار دارد؛ « انسان کامل » که با فعلیت بخشیدن به هر امکان معرفت و وجود، هدف خلقت را به انجام می رساند.