ارتباط جهان با مبداء در مکتب ودانتا و ابن عربی

ارتباط جهان با مبدا مساله ای است که در هر نظام فلسفی و عرفانی از اهمیت خاصی برخوردار است و می توان آن را از وجوه مشخص این گونه نظامها دانست. در این بین در عرفان اسلامی و بینش از همه در مکتب وحدت وجودی ابن عربی با طرح مساله تجلی، نفس رحمانی. عماء و عشق ازلی در این بحث موشکافی به عمل آمده. درعرفان هند نیز در آیین نامه برهما، مکتب شانکارا یعنی ادویتا و دانتا (و دانتای وحدت گرا) با دقت خاصی به مساله مایا و توابع آن پرداخته شده که بررسی تطبیقی در این باب می تواند گشایگر راهی در «عرفان تطبیقی» در بحث مورد نظر باشد. نوشتار حاضر تلاشی است در این راستا.