طبقه‌‌‌بندی انواع تاثیرپذیری از شعر پارسی در آثار ادبی قرن نوزدهم انگلیس، فرانسه و آلمان

نشانه‌‌‌های اثرپذیری از زبان و ادب فارسی در جامعۀ ادبی اروپا در قرن نوزدهم به‌‌‌ویژه در متون مکتب رمانتیسیسم هویداست. متخصصان ادبیات تطبیقی تاکنون تعداد بسیاری از این آثار را شناسایی کرده‌‌‌ و هرکدام به شیوۀ خود و با ابزار توضیح و تشریح متن به اثبات تاثیرپذیری این متون از ادبیات فارسی پرداخته‌‌‌اند. در این مقاله، کوششی برای طبقه‌‌‌‌بندی انواع این اثرپذیری صورت گرفته است. برای رسیدن به این هدف، چهل متن متاثر از ادبیات فارسی در سه زبان انگلیسی، فرانسوی و آلمانی شناسایی شدند و بنابر شیوۀ اثرپذیری نویسندگانشان در دسته‌‌‌های گوناگون تعریف‌‌‌شدۀ این تحقیق جای گرفتند. بدین ترتیب، می‌‌‌توان هر یک از آثار را در ذیل یکی از روش‌‌‌های دوازده‌‌‌گانۀ زیر گنجاند: 1. ترجمۀ آزاد؛ 2. تمجید از شاعران ایرانی؛ 3. نمود تاثیرپذیری در عنوان اثر؛ 4. ذکر نام شاعران؛ 5. استفاده از نام اماکن و شخصیت‌‌‌های برجسته؛ 6. تضمین کلام یا حکایت‌‌‌های مشهور فارسی؛ 7. تقلید آشکار؛ 8. تبعیت در فرم و قالب؛ 9. بهره‌‌‌وری واژگانی از مولفه‌‌‌های آیینی ایرانی؛ 10. بهره‌‌‌وری از وام‌واژه‌ها؛ 11. ساختار شرقی اثر؛ 12. تاثیرپذیری مستتر.

classification of persian poetry’s influence on 19th-century english, french and german literary works

the influence of persian language and literature on 19th-century european literature, particularly within the romantic movement, is clearly evident. literary comparativists have identified numerous instances of this impact, each offering their own analysis of how persian poetry effected european works. this article aims to classify the different types of influence persian poetry exerted on english, french, and german literatures during this period. to achieve this, forty works that were influenced by persian literature were identified and categorized based on the nature of the influence on their authors. the findings suggest that these influences can be grouped into the following categories: 1) free translation, 2) praising iranian poets, 3) influence reflected in the title, 4) direct mention of iranian poets, 5) use of iranian toponyms and notable figures, 6) allusion to famous persian tales and anecdotes, 7) clear imitation, 8) genre and form imitation, 9) lexical borrowings from iranian rituals, 10) use of loanwords, 11) oriental text structures, and 12) implicit influences.