پسوندهای فریب‌کار زبان فارسی (ناگفته‌هایی دربارۀ ساخت‌واژه)

موضوع این گفتار ساخت‌واژه در زبان فارسی است. در این گفتار به واژه‌های مشتق پسوندداری پرداخته‌ می‌شود که مطابق قاعدۀ معمولی ساخت‌واژۀ زبان فارسی، قابل تحلیل نیستند، بلکه شیوه و روش خاصی را دنبال می‌کنند، درواقع جزئی از واژه‌های تاریخی زبان فارسی هستند و روش تاریخی ساخت‌واژی بر آنها حاکم است. این پسوندها عبارت‌اند از: -ار، -سار، -یار و -مان. ازآنجایی‌که تشخیص کارکرد این پسوندها در واژه‌های مشتق در تجزیه و تحلیل کار چندان آسان نمی‌نماید، در اینجا با عنوانِ «پسوندهای فریب‌کار» نام‌گذاری شده‌اند. طرح کردن این نمونه‌ها به پژوهشگران زبان فارسی کمک می‌کند تا از مسائل جزئی و سادۀ زبان، چشم‌پوشی نکنند و آنها را در کار بررسی زبان و به‌ویژه ساخت‌واژه و واژه‌سازی زبان فارسی هوشیار کند. اساساً بررسی‌های زبانی نیازمند این‌چنین ریزبینی‌های دقیق است.

misleading suffixes in persian language (the unsaid points about morphology)

this article deals with morphology in persian language. here, our data or words don’t have regular word-formation. on the other hand, we cannot easily analyze these words by studying the general linguistics; since, they are historical forms in persian language. therefore, we could analyze them only by a historical linguistics method. for example, the derivative forms of these words are followed by suffixes such as: -ār, -mān, -sār, -yār. due to the irregular analysis, we call these words ‘misleading suffixes’.