نقش انواع جاذب‌ها در حذف ترکیبات گوگرددار از سوخت‌های گاز یا مایع

درحالی‌که قوانین محیط زیست درصدد محدودکردن آلاینده‌های محیطی (به‌ویژه ترکیبات گوگرددار) حاصل از سوخت‌ها است، تقاضا برای سوخت‌های گاز یا مایع در دهه‌های اخیر افزایش یافته‌است. روش‌های گوناگونی برای کاهش ترکیبات گوگرددار حاصل از سوخت‌های گاز یا مایع وجود دارد و روش جذب سطحی بر روی جاذب جامد، توجه بسیاری از محققان را به‌عنوان یک‌روش کارامد و ارزان و دارای بازده بالا جلب کرده‌است. مطالعۀ مقاله‌ها و نتایج پژوهش‌های آزمایشگاهی در این‌زمینه، گویای آن است  که ساختارهای آلی فلزی به‌علت خواص منحصر به‌فردی همچون داشتن تخلخل بالا و حفره‌های چندگانه، مساحت سطح زیاد، جذب بالاتر و انرژی کمتر در مقایسه با سایر جاذب‌ها مانند سیلیکاژل، رئولیت‌ها، ساختارهای کربنی و فلزی برای حذف ترکیبات گوگرددار از سوخت‌های گاز یا مایع عملکرد بالاتری را از خود نشان‌داده‌اند. البته تعیین دقیق عملکرد آنها در مقایسه با سایر جاذب‌ها به شرایط عملیاتی و نوع مادۀ جذب‌شونده بستگی دارد. باوجود اختلاف در شرایط آزمایشگاهی، ساختارهای آلیفلزی و یا آمیزتبار (هیبرید) آنها دارای ظرفیت بالای قابل توجه‌تری  برای حذف گوگرد (gs/g 0.1) نسبت به سایر جاذب‌ها (gs/g 0.01) هستند (بیش از 10 برابر جذب گوگرد). البته باید این نکته را ذکر کرد که به‌علت اختلاف در شرایط آزمایشگاهی باید این مقایسه‌ها با احتیاط انجام‌شود. این‌ساختارها حتی بعد از چندین دورۀ جذب دفع عملکرد و پایداری خود را حفظ کرده و نتایج خوبی را برای حذف گوگرد از خود نشان داده‌اند. این ساختارها علاوه‌بر کاربرد گسترده در کاتالیست‌ها و حسگرها، در سال‌های اخیر به‌عنوان جاذب برای حذف ترکیبات گوگرددار فاز گاز یا مایع مورد توجه قرار گرفته‌اند.