محاسبۀ ضریب هدایت حرارتی نانو سیال آب و tio2 با مدل‌های مختلف

هدایت حرارتی یکی از خواص ماده و بیان‌گر توانایی ماده در هدایت گرما است. به‌معنای دیگر، هدایت حرارتی اندازه‌گیری تمایل طبیعی ماده به پراکندگی انرژی در زمانی است‌که در اثر تحمیل یک گرادیان دمایی، حالت تعادل مختل می‌شود؛ لذا نقش چشم‌گیری در مسائل انتقال حرارت دارد. یکی از راهکارهای ارتقای هدایت حرارتی سیال، استفاده از نانوسیالات می‌باشد. به‌علت کاربردهای گستردۀ مواد نانومقیاس، در کاربردهای حرارتی و اهمیت تعیین هدایت حرارتی نانوسیالات، در این تحقیق به بررسی یازده‌مدل برای پیش‌بینی هدایت حرارتی نانوسیالات (سیستم حاوی آب و نانوذرات tio2) و مقایسۀ نتایج محاسبات با نتایج آزمایشگاهی موجود در مقالات پرداخته شده‌است. بر این‌اساس، مشخص شد که نسبت ضریب هدایت حرارتی موثر (ضریب هدایت حرارتی مخلوط سیال پایه و نانو‌ ذره) به ضریب هدایت حرارتی سیال پایه (keff/kf) در حالتی‌که مقدار حجمی نانوذره توزیع شده در سیال پایه در حدود 1 الی 3 درصد حجمی باشد، در محدودۀ 1.01 تا 1.1 می‌باشد، به‌عبارت دیگر، افزودن نانوذره در محدودۀ 1 الی 3 درصد حجمی، این توانایی را دارد که نسبت keff/kf را تا 1.1 (یا 10درصد) ارتقا دهد و توانایی هدایت حرارتی مجوعۀ سیال پایه و نانوذره در مقایسه با سیال پایه تا 10 درصد افزایش یابد. هم‌چنین افزایش قطر نانوذرات میزان بهبود ضریب هدایت حرارتی را کاهش می دهد.