مقایسه نتایج مدل‌سازی ترمودینامیکی سیستم دو جزئی (کربن‌دی‌اکسید-دی متیل سولفوکسید) و سیستم سه جزئی (کربن‌دی‌اکسید-دی متیل سولفوکسید -آمپی سیلین)

قابلیت جذب زیستی و حلالیت مواد دارویی متناسب با کاهش اندازه ذرات آنها افزایش می‌یابد. یکی از روش‌های کاهش اندازه ذرات، استفاده از کربن‌دی‌اکسید فوق بحرانی به عنوان ضد حلال است. از جمله مزیت‌های این فرایند این است که دما در این فرایند بالا نمی‌رود و ماده دارویی دستخوش تغییر در ساختار نخواهد شد. فرایند ضد حلال گازی در هر محدوده دما و فشار روی نمی‌دهد. بنابراین، قبل از انجام آزمایشها، باید محدوده دمایی و فشار لازم به منظور انجام این فرایند‌ها را به دست آورد. برای تعیین دما و فشار قابل قبول مدل‌سازی ترمودینامیکی فرایند ضروری است. در فرایند ضد حلال گازی باید ضد حلال قابلیت آمیختگی مطلوبی با حلال داشته باشد. به همین منظور، در این تحقیق ابتدا مدل‌سازی دو جزئی کربن‌دی‌اکسید و دی متیل سولفوکسید، و سپس سیستم سه جزئی کربن‌دی‌اکسید-دی متیل سولفوکسید-آمپی سیلین بررسی خواهد شد. برای مدل‌سازی از معادله حالت استفاده می‌شود. در این مطالعه مدل‌سازی با معادلات حالت ردلیش-کوانگ، سُو و سُو-ردلیش-کوانگ انجام شده و نتایج آن با هم مقایسه می‌شود.