تحلیل و بررسی شاخصه‌ها و ترفندهای بهائیت در ادعای پیشگویی زمان ظهور در روایت مفضل بن عمر

گنجینه روایی شیعه، آکنده از روایاتی است که تصویرگر جریانات آخرالزمانی است. این روایات که از آن به روایات پیشگویی ظهور یاد می شود، مورد توجه فرقه ها و گروه های انحرافی بوده است. این گروه ها ضمن سعی در تطبیق روایات بر مدعای خویش از جایگاه روایات در منظومه فکری مسلمانان در جذب توده‌های مردم و اقناع فرقه ای از روایات نهایت بهره را برده اند. «روایت مفضل بن عمر» از جمله روایاتی است که برای بشارت ظهور علی محمد باب به عنوان موعود دین اسلام و خاتمه بخش این دین معرفی شده است. این نوشتار با روش توصیفی ـ تحلیلی این ادعا را بررسی کرده است. با بررسی محتوایی و سندی این روایت و ضعف آشکار آن و عدم شایستگی در اثبات امر امامت و بررسی نقل های متعدد آن، بطلان ادعای بهائیت، مبتنی بر این روایت روشن گردیده و برخی از شاخصه ها و ترفندهای بهائیت در تمسک به این روایت از جمله تحریف واقعیات، عوام فریبی و بهره گیری از نصوص متشابه مبرهن می‌شود.

The Analysis and Investigation of the Indicators and Tricks by Baha’is in the Claim of Foretelling the Time of Appearance in Mufaddal ibn ‘Umar’s Tradition

The treasure house of Shia traditions is replete with traditions which depict the apocalyptic events. These narrations, which are referred to as the appearance-foretelling traditions, have been noticed by the deviant sects and groups. These groups have taken full advantage of these traditions by trying to adapt the traditions on their claims from the position of the traditions in the intellectual framework of Muslims in attracting the masses and convincing the sects. The tradition of “Mufaddal ibn ‘Umar” is among the traditions used in annunciating the appearance of Ali Muhammad Bāb as the promised Messiah in Islam and the concluding part of this religion. This article has examined this claim with a descriptive-analytic method. By examining the content and the document of this tradition and its obvious weakness in proving the Imamate and examination of its numerous quotes, the invalidity of Bahā’ie claim based on this tradition becomes clear