تحلیلی بر ظرفیت‌های آموزه‌های مهدویت در آینده‌پژوهی علوم انسانی

آموزه مهدویت راهبرد دین اسلام برای سامان دهی به انواع استراتژی ها برای آینده اسلامی درعلوم انسانی است. این آموزه برآمده از نوعی انسان‌شناسی متقن در جهان بینی توحیدی است که عرضه «انسان متشابه» به «انسان محکم» را مبنا قرار داده و با محوریت شخص امام، مبدا و منتهای تمام دانش هایی که داعیه شناخت انسان یا شناخت برای انسان را دارند؛ تعیین می کند. آموزه مهدویت در زمانه ای به بشر عرضه می شود که علوم انسانی به دلیل تاثیرپذیری مستقیم از تحولات فلسفی غرب، در اوضاع نامطلوبی به سر می برند. هدف این پژوهش تحلیل تاثیر تحولات فلسفی در وضعیت علوم انسانی، یافتن جایگاه آموزه مهدویت در جهت دهی به علوم انسانی و آشکارسازی ظرفیت هایی است که این آموزه را در عرصه نظر و عمل قابل تحقق می سازد. در این پژوهش، از روش‌های تحلیل روند و تصویرپردازی استفاده شده است. یافته ها نشان می دهد در آینده‌پژوهی علوم انسانی، توجه به ظرفیت های آموزه مهدویت اجتناب ناپذیر است. در این آموزه توجه به عنصر فطرت به عنوان نقطه کانونی تحول علوم انسانی، عقلانیت وحیانی به منزله استکمال روشی در این علوم و حق طلبی در بستر حرکت تاریخ، کاربست مهدویت را در آینده علوم انسانی پردلالت می نماید.