بازشناسی عرفان حقیقی از عرفان های کاذب

این مقاله به تبیین عرفان حقیقی از عرفان های کاذب می پردازد. از دیدگاه اهل بیت علیهم السلام، «عارف باللّه» کسی است که به عالی ترین مقام معرفت بشر که دستیابی به آن برای ایشان ممکن است، نایل آید. همواره در طول تاریخ از عرفان تحریف هایی صورت گرفته و آن را با شاعر یکسان پنداشته اند؛ زیرا عرفا و شعرا مفاهیم معنوی و عرفانی را در قالب مفاهیم تخیلی و شعری بیان می کنند. این برداشتی عامیانه و نادرست است. در قرآن نیز گاهی اوقات تعابیر استعاری، کنایی و تخیلی به کار رفته اند. ازاین رو، عرفان هرگز به معنای داشتن مهارت در ارایه مفاهیم معنوی در قالب شعر و یا به صورت کنایه، استعاری و تخیلی نیست. عارف باللّه کسی است که افزون بر شناخت ذهنی خدا و اسما و صفات او، عمیقا نیز خداوند و صفات او را باور داشته باشد. این عرفان، نشانه کامل انسان و شیعه واقعی و روح تشیع است و در پرتو تجلی نور الهی در قلب مومن حاصل می شود.