در جست وجوی پاسخی برای معمای جدید استقرا

مهم ترین مسایلی که در مورد استقرا، ذهن فلاسفه معاصر را به خود مشغول داشته است، نخست، مسیله قدیمی هیوم و پس از آن، معمای جدید نلسون گودمن است. هیوم مشکل توجیه استنتاج های استقرایی را هدف قرار داد و به این نتیجه رهنمون شد که استقرا تنها حاصل عادات روان شناختی ماست. گودمن اما ضمن پذیرفتن صورت بندی استقراها، ما را متوجه این حقیقت می کند که بعضی از این استقراها معتبرند و برخی چنین نیستند و معمای وی در جست وجوی معیاری برمی آید که این استقراها را تمییز دهد. فلاسفه علم نیم قرن اخیر و از جمله خود گودمن، راه حل های گوناگونی را برای معمای جدید استقرا پیش نهاده اند. در برخی از این پاسخ ها، بازگشت به تحلیل روان شناختی هیوم و یا سود جستن از نوعی معرفت شناسی طبیعی شده را به عنوان پاسخی به معمای جدید استقرا می شناسند. در مقاله حاضر، ارزیابی ای از برخی از مهم ترین این پاسخ ها به دست داده، کاستی های آنان را می نماییم و در انتها، کلید حل این معما را در دستان طرح کننده آن، یعنی خود گودمن بازمی یابیم.