جستاری در ساحت های زبانی قرآن

فهم قرآن کریم افزون بر دانش های رایج پایه، مبتنی بر شناخت قواعد زبانی است. قرآن به لحاظ محتوا، مشتمل بر انواع معارف عقیدتی، اخلاقی و تربیتی، فقهی و حقوقی و تاریخی است و به لحاظ ساختار لفظی، سرشار از زیبایی های بیانی، فصاحت و بلاغت و محسنات لفظی و معنایی. به همین سبب، سبک بیانی قرآن در انتقال معانی، منحصر در یک وجه و الگوی بیانی خاص نیست، بلکه به تناسب هر موضوعی از سبک بیانی خاصی نظیر زبان عرفی، کنایی، استعاری و رمزی استفاده کرده است. در مجموع، زبان قرآن زبان عرفی و عقلایی است. مقصود از زبان عرفی تنها کاربرد الفاظ در معنای موضوع له حقیقی آنها نیست، بلکه زبان عرفی گستره اش انواع استعمالاتی است که عقلا در محاورات خود به کار می گیرند. راز استفاده از سبک های بیانی متنوع، تاثیرگذاری آن در معرفت بخشی و هدایت گری است. نوشتار حاضر با روش توصیفی ـ تحلیلی به بررسی این موضوع می پردازد.