تحلیل دیدگاه علّامه طباطبایی درباره غیب و شهود*

غیب و شهود در آموزه های دینی شامل معنای خاصی می باشد که کانون توجه علّامه طباطبایی بوده است. این مقاله تلاش دارد به روش تحلیلی ـ توصیفی با مراجعه به تفسیر المیزان، دیدگاه وی درباره مسایلی همچون غیب و شهود، مصادیق و نسبی بودن آن را استخراج کند. از یافته های این پژوهش آن است که علّامه، «غیب» را حقیقتی نامحسوس و فرامادی می داند که وحی آسمانی به صراحت آن را تایید کرده، درباره آن سخن گفته و آدمیان را به ایمان به آن فراخوانده است. انسان ها گرچه بر حسب فطرت الهی خود از وجود غیب آگاهی داشته و بدان مومن می باشند، اما شناخت تفصیلی غیب و موجودات و جهان های نامحسوسی که متعلق به غیب می باشند، جز از راه وحی آسمانی امکان پذیر نمی باشد و اما شهادت، آن امری است که مشهود و حاضر نزد مُدرِک است. همچنین شهادت دایرمدار احاطه به شی ، توسط حس یا خیال یا عقل یا احاطه وجودی است.