نقش هویت دینی در خودمهارگری

امروزه در روان شناسی، توانایی خویشتن در غلبه بر رفتارها، افکار، هیجانات، و تکانه های ناخواسته در قالب مفهومی به نام «خودمهارگری» نمود یافته است. خودمهارگری شرایط دستیابی به اهدافی را که افراد برای خود تعیین نموده و با قواعد و معیارهای اجتماعی مطابق است فراهم می نماید. هدف این مقاله، تبیین چگونگی تاثیر آموزه های دینی در خودمهارگری در میان افرادی است که به هویت دینی دست یافته اند. هویت دینی از یک سو، به ویژگی های مشترک در میان پیروان یک دین اشاره داشته و از سوی دیگر، به تمایز دین داران نسبت به دیگر گروه های غیردینی توجه دارد. روش پژوهش، توصیفی ـ تحلیلی بوده و محقق با بررسی، دسته بندی، و تحلیل آموزه های اسلامی در زمینه مهار خویشتن به یافته های ذیل دست یافته است: دین اسلام برای افرادی که هویت دینی را پذیرفته اند، با چهار شیوه، شرایط ارتقای خودمهارگری را فراهم می نماید که عبارتند از: ارایه اهداف و معیارها، تعیین مصادیق مهار، ایجاد انگیزه مهار، و نظارتگری بر رفتارها.