جایگاه موعظه و تذکر در تربیت دینی از منظر علّامه طباطبایی در تفسیر المیزان

از روش‏های تربیت دینی «تذکر» و «موعظه» است. موعظه دعوت به نیکی توام با خیرخواهی و رقت قلب است. واژه هم‏معنای آن، «نصیحت» و «تذکر» است که به‏معنای پند و اندرز مشفقانه به انگیزه اصلاح و تربیت می‏باشد. موعظه حسنه در قرآن به‏عنوان روش تربیت دینی در موضوعات اعتقادی و مسایل اخلاقی و اعمال و آداب عبادی به کار رفته است. علّامه طباطبایی با توجه به آیات قرآن، بر این باور است که اگر واعظ و متعظ از شرایط علمی و اخلاقی و اعتقادی مناسبی برخوردار باشند، و نیز محتوای وعظ و اندرز دعوت به خدا باشد، سبب بیداری دل‏ها و تربیت و تهذیب نفوس انسان‏ها می‏شود. یادآوری نعمت‏ها و حوادث تاریخی در قرآن برای غفلت‏زدایی و رشد تربیت دینی آمده است. در این پژوهش، تفسیر و تحلیل آیات موعظه و واژه‏های مرتبط آن، با توجه به دیدگاه تفسیری علّامه طباطبایی در تفسیر المیزان مورد تحقیق و ارزیابی قرار گرفته است.