کارکرد بعد عبادی در سعادت دنیوی از دیدگاه علّامه طباطبایی

این مقاله از چشم‏انداز فلسفه دین و الهیات کلامی با روش توصیفی ـ تحلیلی وارد قلمرو مباحث کارکردهای دین گردیده و به بررسی نظریه علّامه طباطبایی پیرامون تاثیر بعد عبادی دین در سعادت دنیوی انسان پرداخته است. در ابتدا با تبیین کارپایه‏های مفهومی و ارایه تعاریف علّامه طباطبایی از معنای «دین»، «سعادت» و «عبادت»، دیدگاه علّامه در این زمینه تبیین گردیده و به رد نظریات رقیب مبادرت شده است. یکی از این نظریات رقیب، اصل تاثیر دین در سعادت دنیوی را انکار می‏نماید و دیگری هرچند منکر تاثیر دین در سعادت دنیوی نیست، ولی این تاثیر را مربوط به بعد عبادی نمی‏داند. آن‏گاه در این مقاله وجوه مستقیم و غیرمستقیم کارکرد بعد عبادی دین در سعادت دنیا بیان شده است. تاثیر عبادات در خوشبختی دنیایی از طریق تاثیر در ارتقای فردی و اجتماعی، دستیابی به حاجات دنیوی در اثر استجابت دعا، ایجاد بدا ، تبدیل نقمت‏های دنیوی به نعمت‏ها، ایجاد احساس رضایت‏مندی و بهره‏مندی از لذات ویژه و تاثیر مثبت دین در زندگی اجتماعی از زمره این کارکردهاست.