اشخاص صالح برای حضانت از منظر فقه امامیه و قانون مدنی

حضانت عبارت است از اقتداری که قانون به‏منظور نگهداری و تربیت اطفال تا زمان رسیدن به بلوغ و رشد، به پدر و مادر اعطا می‏کند. به دلیل اهمیت حضانت در بعد تربیتی و تاثیرگذاری آن در آینده فرزند از یک‏سو و پرسش‏های فراوانی که در این‏باره وجود دارد از سوی دیگر، این پژوهش انجام شده است. در این پژوهش که به روش توصیفی ـ تحلیلی تدوین شده، این نتیجه به دست آمده که برخلاف مشهور فقهای امامیه و مطابق با ماده 1169 (اصلاحی 1382) قانون مدنی، در صورت حیات والدین، حضانت کودک تا هفت سالگی به عهده مادر و بعد از آن به عهده پدر می‏باشد و در این خصوص تفاوتی هم میان پسر و دختر نیست. اگر فقط یکی از آن دو زنده باشد، نسبت به سایر خویشاوندان در سرپرستی کودک اولویت دارد. در صورتی که هیچ‏یک از پدر و مادر زنده نباشند، حضانت به جدپدری می‏رسد و در صورت عدم وجود ولیّ، مسیولیت متوجه خویشاوندان به ترتیب تقدم در ارث‏بری می‏شود.