کارکرد فلسفه اسلامی، در مقام آزاداندیشی و رهایی از تقلید فکری

استقلال فکری و حرّیت اندیشه، یکی از مهم‏ترین و ضروری‏ترین ویژگی‏هایی است که همگان، به ویژه اهل علم و تحقیق، سخت در پی دست‏یابی به آنند. اما در این میان، «آفت شخصیت‏زدگی» و حبّ و ارادت افراط‏گونه به دانشمندان و تاثیرپذیری شدید و بی‏جا از بزرگان، به عنوان یکی از موانع شناخت صحیح، طالبان علم و معرفت را از مواجهه منطقی، تحلیلی و انتقادی با افکار ایشان باز داشته و در دام خودباختگی و تقلید فکری گرفتار می‏سازد. برخی از حکما برای رهایی از معضله اسارت فکری و وصول به مقام «مستقل‏اندیشی»، به نوبه خود توصیه‏ها و راه‏کارهای سودمندی ارایه نموده‏اند. اما بنا بر مدّعای این نوشتار، «آموختن فلسفه» و «التزام به برهان‏محوریِ» حاصل از آن، یکی از راه‏هایی است که وصول به این مهم را تا حدّ زیادی تسهیل نموده و میسّر ساخته است. هدف پژوهش حاضر آن است که با بهره‏گیری از روش نظری و تحلیلی، استقلال اندیشه و از میان برداشتن سدّ تقلید در حوزه عقاید را، به مثابه یکی از کارکردهای متعدّد و متنوّع فلسفه اسلامی، به اثبات رسانده است.