بررسی حکمت بیان طبیعیات در قرآن براساس دیدگاه حداکثری قلمرو دین

بسیاری از آیات قرآن به امور طبیعی اشاره می‌کنند. پرسشی که مطرح می‌شود این است که آیا قرآن از بیان این حجم از آیات، فقط درصدد بیان اهداف خاصی، مانند توجه به مبدا و معاد است؛ یا اهداف دیگری، همچون تولید علم دینی در امور طبیعی، سرپرستی دین در همه‌ حوزه‌های بشری و... را نیز در نظر دارد؟ این مسئله را می‌توان در نسبت با دیدگاه‌ها در باب قلمرو دین مورد بررسی قرار داد. یکی از دیدگاه‌ها در باب قلمرو دین، دیدگاه حداکثری است؛ که در این پژوهش با تفکیک رویکردهای مختلف آن، با روش تحلیلی و مقایسه‌ای سعی شده است پاسخ مسئله مذکور داده شود. ازاین‌رو هر رویکرد 1) دینی دانستن همۀ‌ ابزارها و منابع معرفتی بشر منتسب به آیت‌الله جوادی آملی، براساس برداشت رایج از بیانات ایشان؛ 2) شمول حداکثری متون دینی؛ 3) مدیریت و سرپرستی دین در تمام شئون انسان، متعلق به فرهنگستان علوم دینی؛ به‌طور جداگانه بیان و مورد ارزیابی قرار گرفته‌ است. در تبیین رویکرد‌های پیش‌رو، روشن شد که هدف و حکمت آیات طبیعی در قرآن، علاوه بر معارف اصیل دین، ترغیب، تشویق و تولید دانش تجربی است. لکن در ارزیابی صورت گرفته این رویکردها در بیان حکمت‌های مزبور ناتمام هستند.